11."O patrz Romeo idzie"

(...)

Po miło spędzonej chwili z rodzicami, Laura i Vanessa położyły się do łóżek. Obydwie usnęły momentalnie.

~♥~

Laura nastawiła dzwonek na 6 rano. Dziś poniedziałek i trzeba iść znowu do szkoły. Wstała i biorąc ubrania, uśmiechnięta podreptała do łazienki. Odkręciła kurek z wodą, aby się wykąpać.

Po 30 minutach, odświeżona i wysuszona wyszła z pomieszczenia. Była ubrana w krótkie spodenki i koszulę. Otwierając drzwi poczuła miłą woń smażonych naleśników. Czyżby rodzice byli w domu?

Zeszła na dół i weszła do kuchni. Nie myliła się, w kuchni siedział tata i mama, która smażyła jedzenie.

-Co wy robicie? Nie jesteście w pracy? - zapytała.

-Nie, razem z ojcem wczoraj rozmawialiśmy i oddaliśmy naszą zmianę innym pracownikom. Od dziś będziemy pracować tylko na jedną zmianę. Dziś mamy wolne, chcemy pojechać z tobą po Evelyn. Rozmawiałam z tatą wczoraj bardzo długo i dotarło do nas, że strasznie was zaniedbywaliśmy, a potem za każdym razem gdy nam robiłaś wyrzuty, zastanawialiśmy się dlaczego. Bardzo tego żałujemy i chcemy Was z całego serca przeprosić. Jesteście ważniejsze niż jakaś głupia praca – wyjaśniła Ellen.

-Aww, bardzo wam dziękuję. Zdajecie sobie sprawę z tego, że ja ciągle będę miała do was uraz i nie zawszę wam będę mogła zaufać? - zapytała Laura.

-Zdajemy, dlatego będziemy próbować odbudować wasze zaufanie. A teraz siadaj i jedz, bo się spóźnisz do szkoły.

Laura uczyniła jak kazała matka i zaczęła jeść pyszne naleśniki. Już dawno nie jadła nic, oprócz płatek z mlekiem. Po kilku minutach skończyła jeść i poszła na górę po torbę. Spakowała do niej najpotrzebniejsze rzeczy, czyli telefon, portmonetkę, mp4 i książki. Po raz kolejny poszła do kuchni.

Pożegnała się z rodzicami i ruszyła na przystanek. Droga jak zawszę zajęła jej 5 minut i już o 7.20 była na przystanku. Autobus szkolny był o 7.35. (Jezuuu, sorki, że tak motam, ale potem wszystko wytłumaczę – od aut.) Zauważyła, że z drugiej strony stoi Raini. Podeszła do niej.

-Buuu ! - zaśmiała się.

-Hej Laura – odpowiedziała.

-Co tak wcześnie?

-O to samo, mogę zapytać ciebie. Zazwyczaj się spóźniasz – zaśmiała się. - O patrz Romeo idzie – wskazała na idącego Ross'a.

-Jakiego Romeo? Raini ty coś brałaś? - zaśmiała się.

-Coo? Jaa?

-Widzę, że dziś Ci humorek dopisuję. Cieszę się, mi tak samo . Mam ochotę zrobić coś głupiego, do tego muszę ci coś powiedzieć. Coś, co cię straaaaaaasznie ucieszy – odpowiedziała Laura.

-Heej dziewczyny – dołączył się Ross. 
-Heej - odpowiedziały. 

Laura spoglądała na Ross'a i po chwili wybuchła śmiechem. Ross i Raini patrzyli na nią, nie wiedząc o co chodzi.

-Emm.. Laura? Dobrze się czujesz? - zapytał Ross.

-Taaaaaaak ! Romeo ! - odpowiedziała, ciągle się śmiejąc.

-Romeo ? Coo? - zapytał zdziwiony Ross.

-Taaa, jak szedłeś, Raini powiedziała „O patrz Romeo idzie”. Jezuuu.. ja jestem porąbana, muszę się leczyć – śmiała się.

Cała trójka wybuchła śmiechem. Laura czuła się przy Ross'ie i Raini jak przy przyjaciołach z Londynu. Dziś miała jeden z lepszych dni. Przyjeżdża jej przyjaciółka, rodzice zaczynają zwracać na nią uwagę. Wszystko zaczęło się układać.

-Jezuu.. kocham twoje poczucie humoru Laura – powiedziała Raini.

-Hahaha, ja twoje też. Emm.. nie wiem czy zauważyliście, ale jest już autobus – wskazała na pojazd.

-Oo, chodźmy .

Grupka przyjaciół udała się do autobusu i zajęli miejsca. Laura usiadła z Raini, a Ross dosiadł się do Caluma, który w ostatniej chwili dobiegł do autobusu.

-Laura, miałaś mi coś powiedzieć. Coś ważnego – zaczęła Raini.

-A tak. Są dwie ważne wiadomości, ale jedna dotyczy też ciebie , a druga tylko mnie. Więc..

-Więc.. nie przeciągaj i opowiadaj – przerwała jej.

-Więc mi nie przerywaj – wytknęła jej język. - Chodzi o to, że moi rodzice nigdy nie mieli dla mnie czasu, o tym wiesz, a dziś oznajmili mi, że będą mniej czasu spędzać w pracy, a więcej z nami. Mam nadzieję , że dotrzymają słowa.

-Cieszę się razem z Tobą - uśmiechnęła się. Laura odwzajemniła uśmiech – A jaka jest druga sprawa?

-Druga sprawa jest taka, że Evelyn przyjeżdża.

-Coooo ?! Jak !? Na jak długo ?! Kiedy ?! Po co ?!

-Raini, spokojnie. Oddychaj.

-No mów !

-Przyjeżdża na stałe.. chyba. Jej babcia umarła, a pamiętasz, że ona nie ma rodziców. Jej babcia umarła, a ona nie jest jeszcze pełnoletnia , a ja nie chciałam aby trafiła do domu dziecka, więc porozmawiałam z rodzicami i zgodzili się, aby zamieszkała u nas. Dziś o 16 ma samolot do Los Angeles (sorki Wika, że zmieniłam godzinę, ale musiałam, bo jak by miała samolot o 22, to w LA by była po 12 w nocy >__< - od aut.), czyli że gdzieś około 22 może być w Los Angeles. Razem z rodzicami jedziemy po nią na lotnisko.

-Evelyn przyjeżdża do LA ?! AAA !!! Cieszę się !!! Mogę z wami po nią pojechać?

-Oczywiście, że możesz ! Ev na pewno się ucieszy, a ja już się nie mogę doczekać.

Przyjaciółki jeszcze chwilkę porozmawiały o Evelyn i jej przeprowadzce, gdy autobus zajechał pod szkołę. Za 10 minut miał być dzwonek. Laura rozdzieliła się z przyjaciółmi i udała się do swojej szafki, obok której stała Becky.

-Czy możesz się przesunąć? - Laura zdziwiła się, że potrafiła powiedzieć do Becky, bez próby ucieczki. Nie bała się do niej odezwać.

-Nie mogę. Jak widzisz rozmawiam teraz – syknęła.

-Co mnie obchodzi, że teraz rozmawiasz? Ja Cię proszę, abyś się przesunęła, bo tarasujesz mi przejście do szafki, a za 10 minut zaczynają się lekcję.

-Trudno, jak poczekasz 5 minut nic się nie stanie.

-Jak widać się stanie. Przesuniesz się?

-Słuchaj mądralo, to że jesteś tu nowa, nie znaczy że musimy Ci tu wszyscy usługiwać.

-Bla bla bla, skończyłaś? Mam dziś świetny humor i nie chcesz go popsuć. Więc proszę Cię, ale skończ. Idź do ekipy malowanych lalek, które wraz z tobą nie mają mózgu i tam się mądrz. Jakoś ja nie mam ochoty słuchać Ciebie.

-Przestań ! Myślisz, że tobie wszystko wolno ?!

-Nie, bo nie jestem tobą. Daruj sobie komentarze. Przesuń się, wezmę książki i zniknę Ci z oczu – odpowiedziała Laura.

W okół dziewczyn zaczęło robić się widowisko. Nikt jeszcze nie postawił się czarnowłosej, a Laura mówiła wszystko bez zająknięcia.

-Jesteś nie wychowana ! Ja mogę robić co chcę i stać gdzie chcę ! A ty masz wystarczająco czasu, aby wziąć jeszcze te książki ! Rodzice Cię nie nauczyli, że starszym się nie pyskuję ?! A no tak.. zapomniałam, że twoi rodzice mają Cię w dupie – powiedziała.

-Skąd wiesz cokolwiek o moich rodzicach ?! Nie znasz ich, ani mnie, więc nie oceniaj.

-Wiem o twoich rodzicach wystarczająco dużo, aby powiedzieć Ci, że nie mają dla ciebie czasu, bo wolą pracę. Widać, po tobie, że nigdy się tobą nie interesowali. Chodzisz w niemodnych ciuchach, kłócisz się a nie masz racji.

Do oczu Laury zaczęły napływać słone łzy. Nie lubiła mówić o jej ubraniach, czy rodzicach. Widać było, że Becky trafiła w jej najsłabszy punkt.

-Nie wtrącaj się w moje życie prywatne. Co do ubioru, nie muszę wyglądać jak ty i rządzić każdym, bo nie jestem chamska – odpowiedziała , z ciszonym głosem. Wepchnęła się pomiędzy świtę Becky i doszła do szafki. Wyciągnęła książki i szybko pobiegła pod klasę.

-Laura ! Zaczekaj ! - krzyknęła Raini, która widziała całe zdarzenie. Podbiegła do Laury.

-Co chcesz? Ośmieszyła mnie przed całą szkołą – powiedziała.

-Przejmujesz się tym, co ona powiedziała? To „Primadonna” i nikt jej nie wierzy. Boją się jej, ale nie są tacy głupi, aby wytykać każdą osobę, którą ona poniży, palcami.

-Ehh.. może nie potrzebnie się przejmuję. Wiesz, nie dam jej satysfakcji, ona mi nie popsuję mojego wspaniałego humoru.

-Właśnie, a teraz chodźmy na lekcję, bo idzie już nauczycielka.

* po lekcjach, w domu Marano *

Laura po odrobieniu lekcji, zaczęła szykować pokój dla przyjaciółki. Na górze jest łazienka, pokój Laury i pokój Vanessy, oraz jeden pokój wolny, który będzie przekazany Evelyn. Wzięła wolną pościel i oblekła nią , łóżko przyjaciółki. Cieszyła się niezmiernie na przyjazd Ev. Od jej wyjazdu z Londynu minęły 3 miesiące, a przez ten czas nie wiedziała co się u nich dzieję. Przyszykowanie pokoju zajęło jej 20 minut, a potem zasiadła przed telewizorem i zaczęła oglądać jakiś nudny film, odliczając czas. Nawet nie zdała sobie sprawy, kiedy zasnęła.

* w domu Lynch'ów *

Ryland uczył się gry na gitarze przez całą noc. W końcu udało mu się załapać i już powoli udawało mu się grać piosenki. Rodzeństwo odetchnęło wtedy z ulgą, a sam Ryland mógł wreszcie odpocząć.

-Świetnie, że potrafisz już grać . Gratulację . Widzisz? Wszystkiego da się nauczyć – zaśmiał się Ross.

-Taak, widzę. A teraz mogę się już zacząć uczyć do szkoły?

-Jasne, już nie przeszkadzam – powiedział i wyszedł z pokoju, brata. Ross nie miał nic ciekawego do roboty, więc postanowił pograć trochę na gitarze.

***

Hej :) 

Wiem, że rozdział beznadziejny, ale na początku miałam wenę, a potem uciekła, a w końcu trzeba coś dodać, bo nie ma nic od tygodnia..

Nie ma nic w nim ciekawego, oprócz tej kłótni, ale jakoś nie miałam pomysłów :PP W następnym rozdziale pojawi się już Evelyn. 

nie wiem co jeszcze pisać.. ostatnio jak ja piszę rozdziały, są one takie dziwne i nie opisane itd. .. no nic, może się jeszcze poprawi xDD

PS. Sorki za jakiekolwiek błędy, ale już mi się nie chciało ponownie czytać rozdziału i ich poprawiać XD

Pozdrawiamy

~`Weronika i Wiktoria :)