6.Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze.

[...]

Zdezorientowana Laura wyciągnęła ze swojej szkolnej torby paczkę nawilżonych chusteczek i aby załagodzić zaistniałą sytuację przyłożyła kilka do bluzki czarnowłosej. Niestety, nie zdała sobie sprawy, że plama jeszcze bardziej się powiększy. Wściekła dziewczyna złapała roztrzęsioną brunetkę i zaczęła krzyczeć.

-Co ty wyprawiasz ?! Zdajesz sobie sprawę ile ta bluzka kosztowała?! Przywieziona z Francji ! Moja mama wyjechała tam specjalnie, aby mi ją zakupić ! A ty wylałaś na nią napój i teraz jeszcze plamę powiększyłaś ! Myślisz, że dochodząc do szkoły będziesz czuła się wielka ?! Nie tylko ty jesteś w tej szkole sławna, bo większość uczniów także ! Tak więc nie myśl, że teraz każdy cię zacznie lubić i zaczniesz być wielka ! Nie zadzieraj lepiej więcej ze mną, bo będzie z tobą źle ! - krzyczała dziewczyna.

Laura stała i patrzyła się na ubraną w zwiewną bluzkę i krótkie spodenki dziewczynę, oraz na całe widowisko. Nie wiedziała co powiedzieć. Wystraszyła się lekko tej dziewczyny. Wyrwała powoli ręce z uścisku modnisi i odsunęła się do tyłu.

-J-jja.. przepraszam – odpowiedziała ledwo dosłyszalnie.

-Przepraszam ?! Myślisz, że jedno głupie „przepraszam” wystarczy, aby pokryć co wyrządziłaś swoim śpieszeniem się na lekcje ?! Popsułaś moją ukochaną bluzkę ! Będziesz musiała mi za nią zapłacić ! Jeszcze się doigrasz ! - mówiła wściekła.

Wystraszona Laura już miała uciec, gdy dziewczyna znowu zaczęła krzyczeć.

-O nie mała ! Nigdzie mi nie uciekniesz ! Z.. - przerwał jej idący w ich stronę Ross.

-Becky ! Co ty znowu robisz?! Nie dość ci już tego, że możesz nie zdać do następnej klasy ?! Twoja matka się dziś o wszystkim dowie i koniec będzie kupowania drogich rzeczy ! Ciągle tylko się na kogoś drzesz ! Uspokój się wreszcie !

Laura patrzyła na Ross'a i dziewczynę, która jak się okazało miała na imię Becky. Nie wiedziała co odpowiedzieć.. Ross stanął w jej obronie? Jak?

-Emm.. to ja już może pójdę – powiedziała. Laura skierowała się w stronę klasy. Raini szła obok niej, tłumacząc jej kim jest ta dziewczyna.

-Becky to tak jakby.. królowa tej szkoły. Wszystkich rozstawia po kątach. Ross także był jej ofiarą, ale to chwilowo. Nie dał się i tak jakby.. pilnuję jej. Na prawdę nie masz za co się na niego gniewać. Chodziłam z nim ponad rok i wiem, że to dobry chłopak.

-Ehh.. może masz rację.. dobra, chodźmy na te lekcję.

~ ♥ ~

Lekcję minęły w przerażająco szybkim tempie. Poza tym, to pierwsza lekcja w tym roku szkolnym, dlatego też nie mieli nic zadane, ponieważ lekcje były o sprawowaniu w roku szkolnym i innych podobnych sprawach. Przyjaciółki powolnym spacerem wyszły ze szkoły i wyruszyły do domu.

-Uhh.. muszę chyba porozmawiać z Ross'em. Nie chcę, aby za mną chodził i co chwilę mnie przepraszał. Po prostu za nim nie przepadam, a ciągłe jego marudzenie doprowadza mnie do szału !

-Jest mu źle z powodu, że cie tak potraktował . Porozmawiaj z nim szczerze, zrób to teraz.

-Jak teraz?Przecież nie mam jego numeru, ani nie ma go nigdzie obok mnie. Do domu jego mi się nie chcę iść.

Raini wskazała na idącego przed nimi Ross'a. Laura lekko się uśmiechnęła i rzucając w stronę przyjaciółki spojrzenie mówiące „zaraz wracam”, pobiegła w stronę chłopaka.

-Ross ! - krzyknęła siedemnastolatka.

Chłopak bez słowa, zaskoczony się zatrzymał. Dziewczyna biegła szybko i nie spostrzegła, że on może gwałtownie zahamować , przez co w niego wbiegła.

-Przepraszam, zahamowałeś tak gwałtownie i w ciebie wpadłam – powiedziała speszona, podnosząc się.

-Nic się nie stało. Ummm.. po co mnie wołałaś? Przecież nie chciałaś mnie widzieć..

-Wiem, właśnie dlatego cię zatrzymałam. Chcę przeprosić, że byłam taka uparta Po prostu było mi przykro, że wtedy mnie tak potraktowałeś. Mam słabe kontakty z rodzicami, przyjechałam tu, bo musiałam, a wtedy gdy ty zapatrzony w telefon bez interesownie mi odpowiadałeś, poczułam się nie lubiana – mówiła. Dziewczynie powoli zbierało się na płacz. Wszelkie wspomnienia powróciły w ekspresowym tempie.

-Ohh.. strasznie cię przepraszam. Oczywiście wiem, że bezpodstawnie byś się na mnie nie obraziła, tak więc i ja ci wybaczam – powiedział.

-Dziękuję – uśmiechnęła się lekko – a i dziękuje, że dziś stanąłeś w mojej obronie. Nie wiem co ona by mi jeszcze nawrzucała, a ty skąd ją znasz? - zapytał.

-Też miałem z nią do czynienia, ale ja się jej nie bałem. Wiem, że od 1 klasy się we mnie buja i mi ulegnie, dlatego też dyrektorka kazała mi ją pilnować. Mam zlecenie – uśmiechnął się.

-Ahaaa.. super. Wiesz, ja już muszę iść. Przyjaciółka na mnie czeka – odpowiedziała.

-Ok.. cześć.

-Cześć.

Laura ruszyła do przyjaciółki. Ta od razu zaczęła pytać jak jej poszło. Wszystko dokładnie jej wytłumaczyła i krokami ruszyła do domu.

W mieszkaniu była po 10 minutach. Miała w zwyczaju, że autobusem nie wracała, tylko powoli dochodziła, piechotą do domu. Miała wtedy czas na rozmyślanie, ale także mogła się przewietrzyć.

W domu zastała o dziwo, wszystkich domowników. Vanessa, Margaret i Josh siedzieli w salonie i oglądali telewizję. Dziewczyna nie wiedziała co się stało, że rodzice są w domu, a nie w biurze. Rzuciła torbę w róg i podeszła do rodziny.

-Eeee.. hej. Co robicie w domu? - zapytała.

-Mieszkamy? - odpowiedział jej pytaniem, na pytanie ojciec.

-Co cię tak dziwi? - zapytała Meg.

-To, że wy nigdy nie macie dla mnie czasu. Ani dla mnie, ani dla Vanessy. Macie dzieci, a ja czuję się jakby to praca była waszym dzieckiem, jakbym ja była tylko rybką, którą karmicie i nic więcej ! A ja także mam uczucia ! Jesteście moimi rodzicami i chcę spędzać z wami choć kilka godzin na dzień, a ja was widzę jak kładę się spać ! Nie chcę tego ! Chcę normalną rodzinę ! Nawet w święta was w domu nie ma. Ciągle praca, praca i praca ! Święta były a wy powiedzieliście, że w firmie je organizują, a my co? No taak, pozbyliście się nas ! Babcia się musiała nami opiekować ! No cholera macie dzieci ?! Opiekujcie się nami, a nie wpychacie nas pod opiekę innym ! - wybuchła.

-Laura nie tym tonem ! - odpowiedział ojciec.

-No tak.. teraz mi wypowiesz, tylko jakim tonem powiedzieć powinnam. Ja nie mogę z wami wytrzymać ! - pobiegła n górę. Rzuciła się na łóżko i płakała.

~ ♥ ~

Dzwonek, w sali oznajmił kolejny koniec lekcji. Laura pośpiesznie wyszła z sali i udała się do szafki. Drugi dzień w szkole, a nauczyciele zadali im więcej niż, jakby mieli policzyć ile jest ziarenek cukru, w 3 kg cukru. Oczywiście wszystko to dla dziewczyny było pestką. Schowała rzeczy, wzięła torbę i odkręciła się do wyjścia. Akurat za nią stał Ross, który chciał się coś dziewczyny zapytać. Brunetka po raz kolejny wpadła w chłopaka, tyle że tym razem nie upadł.

-Heej, znowu przepraszam – zaśmiała się.

-Spoko. Chciałem tylko zapytać o co chodzi w tym zadaniu z muzyki. Serio? Ona kazała nam napisać piosenkę? - zapytał.

-Taaaak. Dasz radę – uśmiechnęła się.

-A ty?

-Co ja?

-No, ty dasz radę?

-Emm.. jakby to.. chyba tak, ja śpiewam od dziecka i piszę piosenki. Podczas pisania i śpiewania wyrażam uczucia.

-Na prawdę? To jest takie słodkiee – odpowiedział.

-Wiem – uśmiechnęła się.

-Na kogo czekasz? Na Raini? - nie czekając na odpowiedź dziewczyny, kontynuował – poczekam z tobą. Calum za chwilę także wyjdzie.

-Emm.. jasne.

Dziewczyna nie była pewna co do wspólnego czekania. W końcu ciągle miała do niego żal. Nie zrobił nic wielkiego, ale ona miała złote serce i była wrażliwa. Wszystko pozostanie w jej pamięci.

Jej obawy nie były słuszne. Po 15 minutach dołączyła do nich czarnowłosa, a do tej pory śmiechom nie było końca. Tematy nie były ciekawe, ale najdziwniejsze. To im się nie nudziło. Laura musiała przyznać, że chłopak jej zaimponował.

Wszyscy czworo wyruszyli do domów.

~ ♥ ~

Rydel od jakiś pięciu minut próbowała porozmawiać z najmłodszym bratem, Ryland'em. Piętnastolatek od kilku dni nie rozmawiał z nimi, zamykał się w pokoju. Stormie i Mark także próbowali, ale on kłamał, że źle się czuję i to po prostu stres szkolny. Rodzice poszli na kłamstwo, jednak Rydel – spostrzegawcza – wiedziała, że coś jest nie tak. Szybko się nie poddawała i już po raz kolejny zapukała do pokoju brata.

-Ryland ! Proszę otwórz mi ! Ja tylko porozmawiam, zobaczysz, że ci ulży ! - krzyczała.

-Nie ! Daj mi spać !

-Jasne, bo ty śpisz ! Ryland szybko, bo zaraz sama będę musiała wejść do ciebie. Nie za pomocą drzwi. - miała szczęście, że chłopak miał pokój z balkonem i drzewem, po którym się szybko i łatwo wchodzi.

 

                                                                     ***

Siemkaa ♥
Po tygodniowej przerwie powracam :P Przepraszam was, że nie ma zbyt często rozdziałów, ale nie mam czasu na pisanie. Teraz w  marcu, rozpoczęły mi się powtórzenia do sprawdzianu klas szóstych i mam coraz więcej sprawdzianów i karkówek. Do tego tyle prac domowych.. normalnie można się załamać. -,-
Przepraaszam.
A jak się podoba rozdział? Dla mnie nijak. Ja nie potrafię pisać akcji. Za to też przepraszaam :*

Wygląda na to, że rozdziały będą w piątki, bo nie mam czasu. Najwyżej jak się wyrobię wcześniej to dodam :)

A teraz moje pioseneczki ♥
1) R5-Loud :D 
Kom. nareszcie doczekałam się teledysku do mojej ulubionej piosenki ! :D Koocham ich ♥

2)Becky G- Die Young
Kom. Uzależniłam się od tej piosenki ! <33

Tak więc do piątku :* Miłego weekendu ! :D

~Weronika ♥